Jo, dat war schon mal weer wech.

[Hauendes Schwein]

Up't Land, wo de Tiede sacht vergeiht,
Een Bauer un sien Koh, dat is een Ewigkeit.
As Kalf grootwussen, dicht bi sien Siet,
Schien dat Leven eewig, vull Ruh un Bescheidenheit.

De Koh, so stark, so trou, so bedach,
Bröch Kälvers groot, in'n hellen Dag un in de Nacht.
Man nich een glitt so licht dörch dat Leven,
De Koh, de wusst, wat se kunnt geven.

Johr um Johr, de Kreisloop weer to sehn,
Kälver kemen, man nich all kunn bestahn.
Doch een Koh weer besünners, dat wusst he gau,
Se weer sien Liebling, sien Stütt in't grau.

Denn op en Dag, de Tied harr sien Loop,
Dat ole Tier kreg en Kalf, en nich bloß en Hoop.
Nich een kräftig, groß un stark,
Ne, een lütt Kuhkalf, zart un bannig swach.

De Bauer stünn dor, kiek in de Welt,
Mit Tränen in'n Oog, dat weer em kohle Geld.
De ole Koh keek op, sacht un still,
Un se weten, de Tied geiht wieter, dat weer ehr Will.

De niege Kohkalf, sien Naachfolger vull Leben,
Dat Leven op't Land, dat is geven un nehmen.
De Bauer lehrt, de Kreisloop is klor,
He harr de Tied mi't sien Koh, un hett se verlorn, nu is dat vorbi.

So geiht dat Leven, in'n Rhythmus vun de Natur,
De Bauer, de Koh, un dat niege Abenteuer.
De Tied de löppt, un wi mit ehr,
In dissen Kreisloop, dat is dat, wat wi lern.

 

[Hauendes Schwein]

Dat Läwen, dat is blots 'n Droom so schöön,
Von Anfang bit to'n Enn, wi vergehn un wünn.
Dör endlosen Raum, wi wandern un wevvern,
In dissen Droom, wi leve un erlevvern.

De Schönheit schient in jedem Blick,
De Glanz vun't Ogenblick, dat Lävensstück.
De Hoffnung leucht, as'n Stern so klor,
In dissen Droomwelt, sünd wi wunnerboar.

Doch Fehler kamen, as Schatten vun de Nacht,
Doch wi verheven uns, in ne'en Licht erwacht.
Dör Tränen un Smär, Verlust un Angst,
Finden wi den Moot, in de Droom, de so bang.

Denn dat Läwen is blots 'n Droom,
Von Anfang bit to'n Enn, dör endlosen Raum.
Un wenn de Droom verenden, sacht un leis,
Finden wi de Friden, in de Ewigkeit, so weis.